dag 23

Dag drie en twintig,
Van Villebois Lavalette naar Servanches
Na een gezonde nachtrust, kregen wij van onze gastvrouw een, voor franse begrippen uitgebreid ontbijt. Zij had zelfs een soort cake gebakken, jammer dat hij flink was aangebrand. De gastvrouw is een kunstenares die schilderijen, beelden en poezie maakt. Van de poezie hadden wij niet zoveel last, maar de schilderijen ( veel kopieën van Nederlandse meesters) hingen overal. Verder veel abstracte beeldhouwkunst in het hele huis. Kennelijk had zij wel behoefte aan een praatje want zij bleef tijdens ons hele ontbijt naast ons staan om met ons in het Frans en Engels te praten. Na een hartelijk afscheid gingen wij de regen en kou weer tegemoet. Ik had Marijke beloofd dat dit voorlopig de laatste klimdag zou worden. Daarna wordt het tot de pyreneeën weer wat vlakker. En dat heeft ze geweten het was vanmorgen van begin af aan weer klimmen en de regen stroomde omlaag Temperatuur 14 graden met wind en regen, voelt aan als 10 graden.
Tot ongeveer kwart over twaalf. Toen kwamen wij, 34 km na de start, in Aubeterre sur Dronne aan. Na een klimtocht te voet (helling 20 %) om bij het centrum van het dorp te komen, was daar op het centrale plein plotseling een heel gezellig restaurantje met een Nederlandse eigenaresse. Ongeveer tegelijkertijd hield het op met regenen en begon de zon te schijnen. Wij besloten na een kop koffie om daar gelijk maar even de daglunch van 14,50 te gebruiken en wij hebben daar toch lekker gegeten, heerlijk! Ondertussen waren daar veel Nederlanders, zoals gasten, de eigenaresse, de kokin, en ook de Moeder van de eigenaresse. Deze paste op, op het kind van de eigenaresse omdat haar man zijn been gebroken had. Marijke zat honderduit te praten met deze gezellige vrouw die uit Heemstede bleek te komen. Zij vertelde o.a. dat de eigenaresse eerst een restaurant in Heemstede hadden gehad (Jan van Gooyenstraat) en later Ballieaux in Bentveld (op de hoek bij de stoplichten) Nu zitten zij sinds een half jaar hier. De moeder wilde wel praten, dus dat ging wel goed met Marijke. Aan de andere kant zat een jong stel uit Nederland met een kind en die waren vol belangstelling over onze tocht. Dus wij bleven vrij lang plakken vanwege deze gezelligheid.
Maar ik wilde eigenlijk ook nog even naar ¨de Notaris¨. Even voor de duidelijkheid. In 2003, toen ik deze tocht voor de eerste keer fietste heb ik in dit hele leuke stadje gelogeerd bij een chambre d´hote boven in het dorp in een soort kasteeltje, c.q. vesting/burcht. De eigenaar en gastheer was toen een gepensioneerde Notaris uit Dronten. Ik ben daar toen door hem en zijn vrouw heel hartelijk ontvangen en heb daar ook gegeten. En had daar dus hele goede herinneringen aan. Ik wilde even kijken of hij er nog woonde. Ik heb brutaalweg aangebeld en ja hoor even later kwam hij uit de kasteeldeur lopen en hij herkende mij zelfs nog. Wij werden direct uitgenodigd om binnen te komen en er werd direct koffie voor ons gezet en zijn vrouw werd er ook bij gehaald. Ook zij herkende mij nog. In de kasteelkamer hebben wij een uurtje heerlijk bijgepraat. De Chambre d´hote deed hij niet meer, maar zij ontvingen nog wel vaak familieleden e.d. vanuit Nederland. Opnieuw een zeer aangename hernieuwde kennismaking en boeiende gesprekken, met deze zeer vriendelijke en gastvrije mensen.
Daarna moest er toch weer gefietst worden. De klimmetjes waren nog niet helemaal afgelopen. Van de eigenaresse van het restaurant had ik een adres van een Chambre d´hote gekregen ongeveer 18 km verder. Dat was op zich wel aardig, niet te ver want wij hadden met de lunch ook al wat wijn op. Ook deze chambre d´hote was van Nederlandse eigenaars. In een gehucht met werkelijk maar drie huizen, waarvan de Chambre d´hote er één was, stond een gigantisch groot huis met een weerszijden bijgebouwen. De 4 honden kondigden onze komst al aan. Het is een groot huis dat al stamt vanuit het jaar 1300 zoveel, en dat nu is omgebouwd tot een aantal luxe Chambre d´hote kamers en een aantal gites, D.w.z. een soort luxe apartementen die per week te huur zijn. Het aardige is dat op diverse plaatsen in het hoofdgebouw Jacobsschelpen zijn te vinden in het stuckwerk. Kennelijk had het vroeger ook een betekenis met de Pelgrims naar Santiago de Compostella.
Wij hebben een ruime,¨hele schone¨, luxe kamer op de eerste verdieping.
Het is een zeer luxe onderkomen met een buitenzwembad en luxe stoelen.
Na een uurtje bij het zwembad gezeten te hebben, met een heerlijk biertje, maakte de gastvrouw nog een heerlijke salade Nicoise voor ons klaar en kregen wij het hele verhaal over het huis, de aankoop, verbouwing e.d. te horen + een rondleiding door alle gites en andere kamers. Weer heel boeiend om te zien en te horen. Wij krijgen toch vaak bewondering voor mensen die dit allemaal aandurven. dar is moed voor nodig.
Morgen willen wij naar St. Emilion gaan. Het centrum van de goede wijnen. Het weer schijnt vanaf nu wat beter te worden dus wij hebben er nog steeds zin in.

Een hartelijke (luxe) pelgrimsgroet
Paul