Dag 39

Dag negen en dertig
Van Astorga naar Villafranca del Bierzo.
Het bijzondere van een fietstocht als deze is, dat je ´s morgens absoluut niet weet wat de dag je gaat brengen. Als iemand mij vanmorgen verteld zou hebben wat deze dag ons zou brengen zou ik hem voor gek verklaard hebben.
Een ding was vanmorgen in ieder geval zeker, wij moesten vandaag flink gaan klimmen. En dat kwam in ieder geval helemaal uit. De eerste 10 km ging nog wel maar daarna werd het echt afzien. Wij moesten stijgen van 800 naar 1500 meter. Eerst gelijdelijk maar later flink stijl. De pech was dat de wind behoorlijk was toegenomen (ik schat windkracht 5) en precies uit het westen kwam, de kant waar wij naar toe gingen. Marijke zag zich genoodzaakt hele stukken te lopen. Op 1400 meter was een heel klein gehucht waar een primitieve Auberge open was voor wat koffie. Daar zaten net ook twee Nederlandes Camino wandelaars, die normaal in Portugal wonen. Wij raakten met hen aan de praat en kregen het al snel over de spirituele aspecten van de ¨Camino¨ (Camino is een ander woord voor de tocht naar Santiago de Compostella) De wandelaars hebben dat kennelijk toch meer.
Op 1500 meter staat Cruz de Ferro. Op het eindpunt na, is dit het beroemste punt van de hele tocht. Dit is een eenvoudig ijzeren kruis boven op een houten paal waar al eeuwenlang de pelgrims symbolisch de last die ze met zich meedragen van zich af gooien door een meegebrachte steen op de aanzienlijke berg te gooien die er inmiddels al ligt. Daar liggen nu ook een paar kiezelstenen uit de Feithlaan bij. Er is weer een last van ons afgevallen.
Het bereiken van dit symbolische punt betekent ook dat je al zover bent dat je Santiago wel zult halen. Heel leuk dat Ronald en Nico ook toevallig op de top waren en ons van harte feliciteerden met deze mijlpaal. Marijke kreeg er zelfs twee dikke zoenen bij.
De afdaling was prachtig en ik vergeet nog te vermelden dat ook het eerste deel bij de beklimming de natuur vandaag totaal anders en veel mooier was. Marijke zag zelf alweer een ree!
Helemaal nog in de hoogte met uitzicht op het prachtige dal hebben wij een paar vuilniszakken uitgevouwen op de grond in de berm en hebben daar heerlijk onze lunch gebruikt met stokbrood, wat Camembert en drinkyoghurt. Met voor ons een prachtig uitzicht en achter ons bloeiende heide. Daarna met de helmen op een duizenlingwekkende afdaling waarbij de remblokjes wel gloeiend heet geworden zijn omdat er niet te hard gereden mocht worden! Ook Jan en Frans kwamen nog samen met ons naar beneden. Daar aangekomen was het wel een anticlimax, een grote industriestad waar wij allebei geen zin in hadden en het begon nog te regenen ook.
Voorstel: even doorrijden tot een klein dorpje. Maar dat was niet zo gemakkelijk. Ten eerste allemaal drukke wegen en de eerste serieuze mogelijkheid was een Refugio in Cacabelos. Daar werden fietsers echter pas nu 18.00 uur toegelaten. Daarmee hebben Refugio´s voor Marijke definitief afgedaan. Alternatief: Nog 8 km verder waaronder enkele klimmetjes naar Villafranca del Bierzo. Direct aan het begin van de berg van morgenochtend. Dat toch maar gedaan, maar toen stond er wel 85 km op de teller na zo´n zware klimdag. Aldaar eerst nog even een Refugio bekeken maar direct afgestemd. Nu zitten wij in het centrum in een klein hotel. Op het centrale plein voor het hotel ging ik mijn biertje drinken en na een tijdje denk ik: ik ken die man verderop. Nadat mijn biertje op was ging ik er naar toe en zei zomaar : ¨Frans¨? en ja hoor hij herkende mij. Frans op de fiets! Even een korte voorgeschiedenis: zes jaar geleden ontmoette ik op mijn eerste reis naar Santiago in midden frankrijk Frans van den Berg. Hij had een website : Frans op de fiets. Wij zijn een dag of vier samen opgetrokken samen met Henk Klauwers. Ik ben zelfs nog met Henk naar Leusden gegaan toen hij fietsend terug kwam uit Santiago. Nu zit die zelfde Frans hier gewoon eigewijs op een terras samen met de vriend (louis, 78 jaar) waar hij toen ook mee terug fietste een glaasje wijn te drinken. Is dit toeval of niet? Marijke kwam er ook net bij en heel gezellig met z´n vieren zitten kletsen. Marijke had hem nog nooit ontmoet. Hij fietst het nu voor de derde keer en is intussen ook nog een keer met Louis naar Italië gefietst. Zij zijn nu tot Leon gefietst en hebben nu voor de rest een auto gehuurd omdat ze niet genoeg tijd hebben om naar Santiago te fietsen
Het is toch heel wondelijk hoe ontmoetingen ontstaan. Ter plekke Henk Klauwers even gebeld en hem Frans aan de telefoon gegeven. Lachen natuurlijk.

Morgen staat de tweede bult op het programma. dat betekent morgenochtend vanaf moment één direct flink klimmen. Wij moeten nu van 500 naar 1300 meter dus dat wordt weer beulen! Dus wij hopen maar op een hele goede nachtrust en niet te veel wind morgen.

Een hartelijke en verwonderde pelgrimsgroet,
Paul