Dag 37

Dag zeven en dertig
Van Villalcázar de Sirga naar Mansilla de las Mulas.
Een nieuw record is weer gebroken 06.20 uur zaten wij op de fiets. Nog voor dat de zon op was. Dit keer direct goed ingepakt wat weer nodig bleek te zijn. Een kort klimmetje, met naast ons een prachtige zonsopkomst maakte ons alletwee helemaal blij. Wij hadden er weer zin in. Maar toen, na een kilometer of 8, begon de ellende. In het boekje stond letterlijk: ¨De N120 is na de aanleg van de snelweg niet druk en snel fietsbaar, maar wel recht en breed. Met niet al te smalle banden (zoals wij) is het roodbruine kiezelpad dat de pelgrims gebruiken wel zo aardig en authentiek. Het tracé van de Romeince weg heet hier La Parva¨
Nou dat hebben wij geweten; 14 km pure ellende, los grind, grof grind, grote stenen, los zand, hobbels, kuilen, alsof er na de Romeinen nooit meer iets aan gedaan was. En dan, vooral het eerste stuk, steeds maar lopende pelgrims die wij moesten passeren. En maar al hobbelend ¨Buen Camino¨ zeggen. En er was geen ontsnappen aan. Het enige alternatief was gewoon helemaal terug gaan en toch die ¨saaie brede gladde weg¨ nemen. Het was echt anderhalf uur puur afzien vooral voor Marijke die na haar val van een paar weken geleden doodsbang was opnieuw te vallen op dit nare en soms gevaarlijke pad. Gelukkig werden wij gepasseerd door de andere Nederlanders Jan en Frans die er ook flink de pest in hadden dat ze deze keuze gemaakt hadden . Later in de middag spraken wij Ronald en Nico nog (ook twee Nederlanders uit Amersfoort en Leusden) die het helemaal met ons eens waren dat dit een slecht advies in het routeboekje was. Los van het onaangename van deze rit heb je ook nog grote kans op materiaalpech, zoals gebroken spaken e.d.
Dat tellen wij gewoon op bij de klachten naar de schrijvers van het boekje. maar aan het eind van de tunnel gloort er altijd weer licht en zo kwamen daarna toch weer op de N120 wat natuurlijk reed als een zonnetje. En vervolgens bleek er na kilometer 29 ook nog een barretje open te zijn met lekkere koffie en was het leed snel geleden. Ik weet niet wat die koffie doet ´s morgens maar het is onontbeerlijk, liefst heel sterk en heet, ook al is het maar een heel klein kopje expresso, het werkt als een soort ¨speed¨ het gaat direct daarna beter. Dat had ik op mijn vorige fietstochten ook al gemerkt, en dan hoef je er niet eens appeltaart bij te hebben. De volgende 37 kilometer volgden wij opnieuw de wanderlaars. Dit was eigenlijk een lange rechte weg/pad dat ging over een kale vlakte met links een smal voetpad voor de wandelaars en voor ons een geasfalteerde weg. Met 37 km lang om de 4 meter een aangepland boompje om de wandelaars wat schaduw te geven. Zes jaar geleden waren het nog net bonestaken nu was de helft een beetje uitgegroeid maar ook een groot deel sloeg niet of weinig aan vanwege de droogte. Regelmatig hebben wij tegen elkaar gezegd dat dit toch vreselijk moet zijn voor die wandelaars zo´n lang kaal stuk. Maar toen wij ongeveer halverwege even onze dagelijkse lunch zaten te verorberen kwam er een man langs wandelen die mij aan Marijke net hoorde vragen : ¨wil jij die appel nog?¨ Nee, zij Marijke. Waarop die man zij ¨maar ik wel¨ Een Nederlander dus. Hij kreeg de appel en wij maakte een praatje met Pleun uit Rotterdam. Sinds 4 april wandelend onderweg. Loopt meestal 40 km per dag en zei over dit saaie stuk, dat hem dat wel meeviel. Hij dacht over 10 dagen in Santiago aan te komen. Leuke jongeman met kennelijk een ijzersterke conditie.
Het laatste stuk van deze oude pelgrimsroute ging ons vlot af.
De keuze was toen, gaan wij naar de stad Leon of niet. Volgens het boekje en ook volgens mijn herinnering is Leon een mooie stad met een prachtige kathedraal. Maar om er te komen moeten wij ongeveer 20 km verder rijden en ook omrijden en het is heel druk en onaangenaam om de stad in te komen en er uit te gaan. In het boekje wordt ook de mogelijkheid genoemd om onderlangs te gaan en in Mansilla de las Mullas de bus op en neer te nemen naar Leon. Dat spreekt ons meer aan, zeker gezien het feit dat er nu al weer 87 km op de teller staat. Dus zit ik nu in Mansilla de las Mullas dit stukje te typen en hebben wij ons vanmiddag heel luxe naar Leon laten brengen en vanavond weer op laten halen. En als ik de weg zag waar wij anders over hadden moeten fietsen was dat een heel verstandig besluit. Leon inclusief de kathedraal was inderdaad de moeite waard, maar wij zijn blij dat wij het zo opgelost hebben.
Morgen de laatste relatief gemakkelijke dag. Daarna wordt de rest van de kilometers alleen maar heel veel klimmen, tot meer dan 1500 meter hoog. Het venijn van de hele Camino de Santiago zit hem in de staart, dat is het zwaarste gedeelte.

Een hartelijke pelgrimsgroet
Paul