Dag 28

Dag acht en twintig
Van Gourbera naar St. Palais
Dit moment als ik dit schrijf is weer een foto waard. Ik zal het proberen te beschrijven. Wij zitten buiten aan een tafeltje bij een restaurant in het plaatsje Palais aan de voet van de Pyreneeën. Naast ons zitten twee ander pelgrims die de route lopen. Een Franse vrouw van ongeveer onze leeftijd die geen andere taal spreekt dan Frans. Tegenover haar een duitse mannelijke pelgrim van dezelfde leeftijd die ook loopt en ook alleen duits spreekt. En raad eens, die twee lopen al tien dagen samen op! Het is heel komisch als je ziet hoe die twee met elkaar communiseren. Ondertussen zitten wij af en toe met hen te praten en te tolken. Hij komt zo dingen van haar te weten die hij al 10 dagen had willen vragen. Alletwee zijn het hele goedgehumeurde mensen. En wij hebben ondertussen ook een heel geanimeerd gesprek met hen. Vanaf deze plaats waar wij nu zijn zullen wij veel meer wandelaars tegenkomen. De reden dat wij hier nu zitten en ook contact met deze mensen hebben is ook dat zij in de zellfde ¨REFUGIO¨ zitten als wij. Ja jullie lezen het goed, wij zitten in een refugio. Marijke die steeds gezegd heeft dat zij niet in een Refugio zou gaan slapen, zit nu in de eerste de beste Refugio die wij tegen zijn gekomen. En niet op mijn initiatief maar op HAAR initiatief. Maar het is een hele bijzondere ervaring. Een oud klooster van de Fransicanen, waar de paters sinds 2005 zijn vertrokken is nu Fulltime Refugio. Met een hele vriendelijke ontvangst door een Belgisch echtpaar dat daar op vrijwillige basis de boel organiseert. Ontvangen met een glaasje grenadine en daarna stond de vrouw pannekoeken te bakken voor alle binnenkomende pelgrims. En voor Marijke heel belangrijk; het was allemaal heel schoon. Gaan wij dus toch vanavond onze lakenzakken en fleecedekens gebruiken.
Hebben wij die tenminste niet voor niets meegenomen. Het slapen in een Refugio kunnen wij dan tenminste ook afstrepen als ¨gedaan¨
Wel hebben wij vanmiddag twee tassen met bij elkaar 10 kg spullen verzameld die wij morgen terug gaan sturen naar huis. Die hoeven dan alvast niet meer de Pyreneeën over.

Intussen zit ik de rest van dit stukje te schrijven in een klein keukentje van de Refugio waar de andere pelgrims druk met elkaar praten over hun belevenissen en de mogelijke routes, terwijl het belgisch echtpaar het ontbijt klaarzet. De voertaal is hier met name Frans, zodat het meeste aan mij voorbij gaat. In deze Refugio die eigelijk heel luxe is konden wij kiezen tussen slaapzalen en een twee persoonskamer. Die keuze was snel gemaakt, vooral als je bedenkt dat het een 7,= en het ander 11,= p.p. kost Daar komt dan nog wel een 2,= bij voor een hele was met de wasmachine van het huis!
Het is weer een hele belevenis voor ons allebei.
De dag verder gaf niet zoveel bijzonders om te vermelden, behalve dat de natuur en het hele landschap inclusief de bebouwing totaal anders was als de vorige paar dagen. Het was eigenlijk weer heel afwisselend net als het grootste deel van Frankrijk. Wij fietsen hier nu echt in het Baskenland en hoewel ik de mensen niet echt anders vind is vorm van de huizen dat wel. Veel vakwerk huizen e.d.
Vandaag was ook de dag dat wij definitief moesten kiezen tussen de route via Oleron St Marie, die ik 6 jaar geleden gedaan heb of via St Jean Pieds de Port. Deze is korter en de pas over de Pyreneeën is lager maar ik weet niet of hij ook gemakkelijker is. In het dorpje waar de splitsing was begon het weer eens te regenen en wij hadden ook wel zin om te lunchen. Heel toevallig fietsen wij daar langs een schooltje met op het afgesloten schoolplein een bankje onder het afdak. Alsof het voor ons gemaakt is. Hek open, fietsen onder het afdak en wij lekker zitten. De net gekochte kersen konden wij afspoelen onder het kraantje dat er ook nog was. Zitten wij daar nauwelijks komt er een vriendelijke man naar ons toelopen en vertelt dat er ook nog een toilet is en dat het prima is dat wij daar zitten. Of wij misschien ook nog een glaasje wijn willen hebben. Nee dank u. Aan het kruisje op zijn revers is te zien dat het meneer Pastoor is. Hij vertelt dat hij 6 jaar in Afrika heeft gewerkt met Nederlanders.
Als wij nog iets nodig hebben dan moeten wij dat maar vragen, Maar nee, wij hebben net Toast en Camembert gekocht en samen met de kersen is dat een heerlijke lunch. Nog even met hem op de foto en weg was hij weer.
Wij konden weer verder genieten van onze heerlijke lunch onder een simpel afdakje op een schoolplein zomaar in een gehucht in het zuiden van Frankrijk. Wat kan geluk toch gewoon zijn!

Het weer was vandaag aardig omgeslagen in vergelijking met gisteren en vanmorgen vooral lichte regen maar vanmiddag konden de jassen weer uit.
Onderweg nog een leuke ontmoeting bij een supemarkt met een vrouw in een rolstoel die heel enthousiast was en van alles vroeg aan ons over de reis e.d. Daardoor was zij wel te laat voor de supermarkt die op dat moment net voor haar neus dicht ging. Maar blijkbaar vond zij dat niet zo erg.

IK ben erg benieuwd hoe het morgen zal gaan, vandaag was het af en toe al aardig klimmen, maar morgen begint het echt. Tenminste als het weer een beethje mee zit. Jean Pieds de Port is hier 30 km vandaan. Daar beginnen de meeste wandelaars omdat daar de Pyreneeën echt beginnen. Misschien fietsen wij morgen alleen maar daar naar toe, maar mogelijk gaan wij wel verder. De tijd zal het leren. Eerst morgen om 9.00 uur naar het postkantoor om bagage naar huis te sturen.

Een hartelijke pelgrimsgroet,
Paul