Dag 33
Door: Paul
Blijf op de hoogte en volg Paul en Marijke
19 Juni 2009 | Spanje, Madrid
Dag drie en dertig
Om kwart voor zes was het dat ik op een zachte maar duidelijke manier werd wakker gemaakt. Het begint nu echt een Refugio te lijken waar ze ook om vijf uur al beginnen met opstaan en pakken. Maar goed om half zeven zaten wij gepakt en wel op de fiets. Maar in tegenstelling tot gisteren was het vandaag de hele dag koud en begonnen wij met regen vanmorgen vroeg. Dus eigenlijk was de hele vroeg uit de veren operatie helemaal niet nodig. Ik had het vanmorgen echt koud! Het is `s morgens vroeg wel leuk om alle wandelaars ook te zien en de eerste 5 km hadden wij hetzelfde traject dus dat was de hele tijd: ¨Bon Camino¨ Het traject was weer heel afwisselend, ook Qua wegdek, grindpaden, goede en slechte, smalle rustige wegen maar ook drukke wegen. Tussen Pamplona in het Oosten en Burgos meer naar het westen toe Loopt een vrij rechte weg de N120 het eerste deel is nu sinds kort snelweg geworden. En de fietsroute kan deze weg dus niet meer gebruiken. Hij was overigens al heel erg druk. Dus slingert de route zich boven en onderlangs met grote omwegen langs de weg. De fietser maakt op deze manier 40% meer kilometers dan de automobilist en dat is wel eens heel frustrerend vooral als je om moet rijden over flinke ¨heuvels¨ De schrijver van onze route, Clemens Sweerman, spreekt af en toe over heuvels, als wij dat toch echt bergen noemen. Kijk heuvels vind je in de duinen, voor mij part ook nog het kopje van Bloemendaal maar wat hij onder een heuvel verstaat is soms een kilometer klimmen. (Wij overwegen om hem aan te klagen, i.v.m. valse voorlichting).
Onderweg tijdens onze dagelijks lunch op een bankje op een dorpspleintje, kwam er opeens een Nederlander langs. Even stoppen praatje maken en uitgenodigd een paar kersen mee te eten. Eigenlijk geen tijd want ook hij moest kilometers maken i.v.m. een afspraak begin juli in Santiago.
Om ruim vóór een uur reden wij Sancto Domingo de la Calzada binnen. Een bijzonder Stadje. Zes jaar geleden zaten Henk en ik hier in een Refugio en waren ´s avonds de tijd vergeten. Tien minuten te laat en wij kwamen absoluut de Refugio niet meer in. Van alles geprobeerd en na een half uur via allerlei achteringangen toch nog binnen gekomen. Nu zitten wij recht tegenover deze Refugio in een hotel en net 1 minuut geleden om tien over tien is de deur weer hermetisch dicht gegaan. Leuk dat wij nu in het hotel zitten dat toen als eventuele uitvalbasis dienst gedaan zou hebben als het niet gelukt was.
Verder heeft dit stadje een hele oude pelgrimstraditie en een mooie vooral bijzonder kerk. Ergens bovenin een hok zitten altijd een witte kip en een haan. Dit is gebaseerd op een legende die ik hier nu niet zal vertellen. Vanavond was er een prachtig concert van een koor, dat allemaal hele onbekende kerkliederen zong. Werkelijk heel mooi.
Ondertussen ben ik tijdens het fietsen toch wel vaak bezig met de vraag: waarom doen al die mensen dit? Waarom doe ik dit? Vooral als je die honderde wandelaars ziet en ook als wij zelf weer eens pal tegen de wind in een behoorlijke klim maken. Moet ik er wel aan denken. Want ik maak er wel veel grappen over, maar het is en blijft een hele zware klus, die ontzettend veel inspanning vraagt.
Iedereen heeft er natuurlijk zijn of haar eigen reden voor, maar het is op zich bijzonder dat zoveel mensen al zoveel honderden jaren lang dit doen. Terwijl je in de meeste gevallen ook gewoon lekker thuis kunt blijven zitten. Ik ben er voor mijzelf nog steeds niet helemaal achter. Hoewel ik erg veel van mooie kerken hou is het niet het geloof, maar ik denk dat het veel meer te maken heeft met je eigen grenzen verkennen. Wie ben ik en wat kan ik? Gecombineerd met een stuk avontuur en een geweldig stuk onbegrensde vrijheid. En nu samen met Marijke een heel stuk gezellligheid. Weer eens op een hele andere manier dan dat wij samen op een luxe vakantie gaan. Wij moeten het alle twee helemaal zelf doen. Ik kan haar niet helpen de berg op en zij mij niet. En dat is een heel apart gevoel.
Een hartelijke pelgrimsgroet van een wat filosofische
Paul
Om kwart voor zes was het dat ik op een zachte maar duidelijke manier werd wakker gemaakt. Het begint nu echt een Refugio te lijken waar ze ook om vijf uur al beginnen met opstaan en pakken. Maar goed om half zeven zaten wij gepakt en wel op de fiets. Maar in tegenstelling tot gisteren was het vandaag de hele dag koud en begonnen wij met regen vanmorgen vroeg. Dus eigenlijk was de hele vroeg uit de veren operatie helemaal niet nodig. Ik had het vanmorgen echt koud! Het is `s morgens vroeg wel leuk om alle wandelaars ook te zien en de eerste 5 km hadden wij hetzelfde traject dus dat was de hele tijd: ¨Bon Camino¨ Het traject was weer heel afwisselend, ook Qua wegdek, grindpaden, goede en slechte, smalle rustige wegen maar ook drukke wegen. Tussen Pamplona in het Oosten en Burgos meer naar het westen toe Loopt een vrij rechte weg de N120 het eerste deel is nu sinds kort snelweg geworden. En de fietsroute kan deze weg dus niet meer gebruiken. Hij was overigens al heel erg druk. Dus slingert de route zich boven en onderlangs met grote omwegen langs de weg. De fietser maakt op deze manier 40% meer kilometers dan de automobilist en dat is wel eens heel frustrerend vooral als je om moet rijden over flinke ¨heuvels¨ De schrijver van onze route, Clemens Sweerman, spreekt af en toe over heuvels, als wij dat toch echt bergen noemen. Kijk heuvels vind je in de duinen, voor mij part ook nog het kopje van Bloemendaal maar wat hij onder een heuvel verstaat is soms een kilometer klimmen. (Wij overwegen om hem aan te klagen, i.v.m. valse voorlichting).
Onderweg tijdens onze dagelijks lunch op een bankje op een dorpspleintje, kwam er opeens een Nederlander langs. Even stoppen praatje maken en uitgenodigd een paar kersen mee te eten. Eigenlijk geen tijd want ook hij moest kilometers maken i.v.m. een afspraak begin juli in Santiago.
Om ruim vóór een uur reden wij Sancto Domingo de la Calzada binnen. Een bijzonder Stadje. Zes jaar geleden zaten Henk en ik hier in een Refugio en waren ´s avonds de tijd vergeten. Tien minuten te laat en wij kwamen absoluut de Refugio niet meer in. Van alles geprobeerd en na een half uur via allerlei achteringangen toch nog binnen gekomen. Nu zitten wij recht tegenover deze Refugio in een hotel en net 1 minuut geleden om tien over tien is de deur weer hermetisch dicht gegaan. Leuk dat wij nu in het hotel zitten dat toen als eventuele uitvalbasis dienst gedaan zou hebben als het niet gelukt was.
Verder heeft dit stadje een hele oude pelgrimstraditie en een mooie vooral bijzonder kerk. Ergens bovenin een hok zitten altijd een witte kip en een haan. Dit is gebaseerd op een legende die ik hier nu niet zal vertellen. Vanavond was er een prachtig concert van een koor, dat allemaal hele onbekende kerkliederen zong. Werkelijk heel mooi.
Ondertussen ben ik tijdens het fietsen toch wel vaak bezig met de vraag: waarom doen al die mensen dit? Waarom doe ik dit? Vooral als je die honderde wandelaars ziet en ook als wij zelf weer eens pal tegen de wind in een behoorlijke klim maken. Moet ik er wel aan denken. Want ik maak er wel veel grappen over, maar het is en blijft een hele zware klus, die ontzettend veel inspanning vraagt.
Iedereen heeft er natuurlijk zijn of haar eigen reden voor, maar het is op zich bijzonder dat zoveel mensen al zoveel honderden jaren lang dit doen. Terwijl je in de meeste gevallen ook gewoon lekker thuis kunt blijven zitten. Ik ben er voor mijzelf nog steeds niet helemaal achter. Hoewel ik erg veel van mooie kerken hou is het niet het geloof, maar ik denk dat het veel meer te maken heeft met je eigen grenzen verkennen. Wie ben ik en wat kan ik? Gecombineerd met een stuk avontuur en een geweldig stuk onbegrensde vrijheid. En nu samen met Marijke een heel stuk gezellligheid. Weer eens op een hele andere manier dan dat wij samen op een luxe vakantie gaan. Wij moeten het alle twee helemaal zelf doen. Ik kan haar niet helpen de berg op en zij mij niet. En dat is een heel apart gevoel.
Een hartelijke pelgrimsgroet van een wat filosofische
Paul
-
19 Juni 2009 - 21:45
An:
Die grens van jou is kennelijk van elastiek waar nog erg veel rek in zit. Afzien lijkt een beetje een nieuwe hobby te worden. Petje af voor jullie.Ik pas vanavond en vannacht op de twee kleintjes van Armand en Rosario en zal morgenochtend als zij rond de klok van 6 aangeven dat voor hen de nacht erop zit, eraan denken dat er een eind verderop een paar mensen ook wakker zijn en bezig zijn weer een stukje dichter naar hun doel te fietsen. Hou vol liefs an -
20 Juni 2009 - 12:46
Ans Woudenberg- Chri:
lieve doordouwers,
dank zij henk genoten van jullie fietsverhalen. nog heeel veeel "innerlijke stappen" in jullie laatste weken trappen.
geniet ze en liefs ans -
20 Juni 2009 - 15:48
Ank Boerman- :
Lees met bewondering jullie
fietservaringen. Die hitte
waar je nu mee te maken hebt, lijkt me heel zwaar, sta dus toch maar lekker vroeg op, dat is je winst.
Heel veel succes en sterkte op de verdere weg!
Jullie komen er hoor, ouwe doorzetters!!!!!
Groetjes Ank(een van de 3 fietsdames) -
20 Juni 2009 - 15:54
Ank Boerman- :
Lees met bewondering jullie
fietservaringen. Die hitte
waar je nu mee te maken hebt, lijkt me heel zwaar, sta dus toch maar lekker vroeg op, dat is je winst.
Heel veel succes en sterkte op de verdere weg!
Jullie komen er hoor, ouwe doorzetters!!!!!
Groetjes Ank(een van de 3 fietsdames) -
20 Juni 2009 - 20:24
Henk En Hetty:
Leuk, jullie log te lezen. We zouden graag nog met jullie verdergetrokken zijn. Erg gezellig. Hebben vanavond in dit hostel goed 15 km voorbij Carrion, tijdens de hele vakantie nog niet zo lekker gegeten. Aan te bevelen. Wie weet, als jullie zo snel fietsen, zien we elkaar nog. Buen Camino. -
20 Juni 2009 - 20:41
Meggy:
Hallo stoere fietsers!!!!
Ik had al een paar keer je verslagen gelezen Paul,maar nog niet gereageerd.Ik vind het echt super,super knap dat jullie al zo ver gekomen zijn. Ik krijg al spierpijn bij het lezen!Ik wens jullie nog heel veel succes en plezier!!!!!!!!!!
Meggy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
